Het succes van zelfassemblage van een antivriessysteem hangt af van de juiste keuze van componenten en de juiste plaatsing van de elementen. We zoeken uit welke draden we moeten kiezen, waar we ze moeten leggen, hoeveel stroom er nodig is en hoe we de benodigde hoeveelheid materialen kunnen berekenen.
Het anti-ijsafvoersysteem voorkomt sneeuwophoping, ijsvorming op het dak en elementen van het afvoersysteem, zorgt voor een goede werking van het afvoersysteem in de winter en lente.
Zolang de sneeuw helder is, reflecteert hij de meeste zonnestralen, maar zodra er een minimale stoflaag is, neemt de warmteabsorptie aanzienlijk toe. De sneeuw begint van onderen te smelten. De ijskorst wordt onomkeerbaar verdikt. Het proces neemt een serieuze schaal aan in de lente, wanneer de lucht overdag opwarmt tot +5 en ’s nachts minus 5–10. In de winter helpen warme delen van het dak de zon – ze smelten de sneeuw, smeltwater verandert in ijs onder invloed van lage temperaturen. Het is niet zo eenvoudig om ijs te smelten als sneeuw – daarvoor is de warmte die het dak genereert niet voldoende. Maar het is voldoende om een nog grotere ijskorst te vormen..
Het anti-icing-systeem verwarmt de met sneeuw bedekte gebieden. Smeltwater gaat door de riolering. De belangrijkste taak van anti-icing is om te zorgen voor een vrije afvoer van smeltwater. Kabels zijn helemaal gelegd.
Icing systeemcomponenten
Het systeem bestaat uit een kabel, aansluitdozen, een informatie- en distributienetwerk (sensoren en draden die stroom leveren en informatie doorgeven aan de besturingseenheid), een besturingseenheid.
Extra onderdelen (voor installatie):
- constructie haardroger;
- montage tape;
- set van KTU;
- koppelingen voor het installeren van kabels in leidingen;
- klemmen voor het bevestigen van kabels aan buizen;
- klemmen voor het bevestigen van kabels in goten;
- lijm (polyurethaan) voor het bevestigen van bouwmaterialen.
De KTU-set bevat een eindhuls, buizen die de kernen verbinden en gevlochten, warmtekrimpbare buizen. Of een kit nodig is, wordt beslist na de keuze van de kabel: soms wordt deze in de fabriek afgesloten en is dit onderdeel uit de kit niet langer nodig. Slang en montagetape worden apart verkocht.
Montagetape kan zelfklevend zijn, aluminium, koper. Metalen tapes hebben de voorkeur omdat ze warmte van de kabel naar het verwarmde oppervlak overbrengen, waardoor de efficiëntie van het systeem toeneemt. Aluminium is de beste optie (koper is meerdere keren duurder).
Als de regenpijp ongeveer 6 m lang is, heeft u een staalkabel en klemmen nodig: de kabel moet met een kabel in een buis worden neergelaten (om te voorkomen dat de draad doorzakt onder zijn eigen gewicht).
Het verwarmingsgedeelte van het systeem is uitgerust met een aardlekschakelaar. Als het systeem in secties is verdeeld, is voor elk een aardlekschakelaar nodig (10 mA-machines kunnen worden gebruikt).
Een verwarmingskabel kiezen
Voor het verwarmen van daken en goten worden resistieve (Latijn: resistere – to resist) kabels gebruikt. Verwarming vindt plaats door een hoge weerstand, die elektrische energie omzet in warmte. De weerstand kan constant of variabel zijn, wat betekent dat de kabel ongereguleerd of zelfregulerend is. In veel winkels is het onderverdeeld in resistief en zelfregulerend. In dit geval moet een resistieve kabel worden opgevat als een kabel met constante weerstand..
Ongereguleerde
Niet-gereguleerde kabel is verkrijgbaar in enkelkernige en dubbele aderige kabel. Een enkele kern wordt misschien niet eens overwogen:
- De noodzaak om aan beide uiteinden verbinding te maken, levert problemen op bij zowel het ontwerp als de installatie.
- De kabel kan niet worden doorgeknipt – als u 150 m hebt gekocht, moet u alle 150 m leggen en teruggaan naar het verbindingspunt.
Een tweeaderige kabel is eenvoudig. Het is niet nodig om twee uiteinden op één punt te verbinden. Maar dit is het enige pluspunt, en dan relatief single-core. Een ongeregelde kabel werkt op vol vermogen, ongeacht hoeveel warmte er nodig is. In het geval van een storing kan de kabel niet worden gerepareerd – het hele gedeelte moet worden vervangen. Het anti-icing-systeem zal in vele secties moeten worden verdeeld, wat zowel het ontwerp als de installatie aanzienlijk zal bemoeilijken.
Zelfinstellend
Zelfregulerende kabel bestaat uit twee aders, matrix, isolatie, gevlochten afscherming, buitenste beschermlaag. De matrix is fundamenteel. Het reageert op een temperatuurverandering – dit is een eigenschap van halfgeleiders: bij verhitting neemt de weerstand toe (de stroom is minder – de verwarming is minder), wanneer het wordt afgekoeld, neemt deze af (de stroom is meer – de verwarming is meer).
Moet ik een systeem op basis van zelfregelende kabels uitrusten met thermostaten en sensoren? Noodzakelijk: nadat de gewenste temperatuur is bereikt, wordt de kabel niet losgekoppeld – hij blijft deze temperatuur behouden en verbruikt elektriciteit (zij het met minimaal vermogen) wanneer dit niet nodig is. Om te voorkomen dat het systeem inactief werkt, worden thermostaten en relais erin ingevoerd, waarbij de stroomtoevoer indien nodig wordt in- en uitgeschakeld.
Een kabel met een constante weerstand is beduidend goedkoper, maar veel minder zuinig dan een zelfregulerende kabel. De kabel moet een keer worden gekocht, maar de elektriciteitsmeter tikt permanent.
Fabrikanten bieden kant-en-klare secties, ze hoeven alleen maar te worden aangesloten. Met dergelijke secties kunt u een gemengd systeem monteren: gebruik kabels van beide typen, installeer zelfregulerende in moeilijke gebieden en niet-verstelbare – in eenvoudige, waar het kruisen van draden technisch onmogelijk is. Maar is het nodig? Zelfregulerende kabel was erg duur toen deze voor het eerst uitkwam. Nu is het verschil niet zo groot.
We ontwerpen het systeem
Voor specialisten begint het ontwerp van het systeem met een studie van de tekeningen die door de klant zijn verstrekt, en de verwarmde delen van het dak moeten op deze tekeningen worden aangegeven. Theoretisch zouden alle schema’s in handen moeten blijven van de eigenaar van het huis, nadat de bouwers hun werk hebben voltooid (of de eigenaar zelf, zonder de tekeningen, is het dak niet gebouwd).
In de tweede fase is het nodig om een lijst op te stellen van gevaarlijke gebieden die het meest vatbaar zijn voor ijsvorming. Bepaal vervolgens de hoogte van het gebouw en het dak, de breedte en oppervlakte van het dak, de helling van het dak, de diameter en lengte van de regenpijpen, de afmetingen van de goten en bakken.
Standaard verwarmingszones
Verwarmingsbehoeften:
- Schenkt en andere gewrichten (ramen, zolders, etc.).
- Dakrand.
- Druppelaars.
- Elementen van het afvoersysteem: waterkanonnen, goten, bakken, trechters, leidingen, bochten.
- Elementen van het afvoersysteem: afwaterings- en afvoergoten onder de regenpijpen.
- Goot- en leidingaansluitingen.
- Warmte genererende oppervlakken.
Zorg rond de trechters voor een meter (1 m2) verwarmingszone. Dakramen zijn bekleed met een kabel rond de omtrek en langs het pad van de uitstroom van water.
De kabel wordt over alle elementen van het afvoersysteem gelegd. Als er een regenriool is, verwarmen ze het waterpad naar de collector, de kabel wordt verlaagd tot onder het vriespunt van de grond.
Verwarmingsbak en regenpijp
Vermogen berekening
Nadat ze het verwarmde gebied hebben bepaald, tekenen ze een lay-outdiagram en gebruiken ze dit om de hoeveelheid kabel, het totale vermogen van het systeem, te berekenen. Hier zijn enkele cijfers gebaseerd op de praktijk. De kabel wordt gelegd:
- langs de goten – met een snelheid van 200-300 W / m2;
- regenpijpen (diameter tot 100 mm) – kabel minimaal 28 W / m2;
- in regenpijpen (diameter meer dan 100 mm) – kabel minimaal 36 W / m2;
- in valleien (2/3 vanaf de bodem) – 250-300 W / m2;
- in trays (breedte tot 100 mm) – kabel minimaal 28 W / m2;
- in trays (meer dan 100 mm breed) – kabel minimaal 36 W / m2;
- langs de rand van de kroonlijsten – 1 kabel met een snelheid van 180-250 W / m2;
- op druppelaars – 1–3 kabels met een snelheid van 180–250 W / m2.
Op de dakrand wordt de kabel zigzag gelegd, met inachtneming van de minimale bocht die in de instructies is gespecificeerd. De berekening is eenvoudig: volgens de lay-out bepalen ze hoeveel kabel nodig is, afhankelijk van het aantal – het totale vermogen van het systeem.
Kabelgeleiding in het dal en over de dakrand
Controle
Het besturingssysteem is een kant-en-klare module. Er worden draden van temperatuur- en neerslagsensoren op aangesloten. De neerslagsensor is een verwarmingselement met 2 elektroden. Sneeuw, vallende op een warme sensor, smelt, smeltwater verandert de weerstand tussen de elektroden – een signaal over neerslag wordt naar de besturingseenheid gestuurd. Voor grotere besparingen worden vochtsensoren gebruikt, die werken als neerslagsensoren. Ze zijn geïnstalleerd in bakken en goten. Wanneer het water deze gebieden verlaat, zal het systeem de secties afsluiten (toepasbaar in een systeem met meerdere secties).
Sensoren aansluiten op de besturingseenheid: 1 – temperatuursensor; 2 – besturingseenheid; 3 – neerslagsensor; 4 – watersensor; 5 – verwarmingskabel
Met sectionele configuratie is het mogelijk om onafhankelijke relais te gebruiken die verantwoordelijk zijn voor de werking van een sectie met een lengte van maximaal 30 m.
Wij voeren inbedrijfstellingswerken uit
Functionele tests moeten worden uitgevoerd voordat het antivriessysteem in gebruik wordt genomen. Omdat het systeem voornamelijk in de stand-bymodus werkt en indien nodig wordt ingeschakeld, is het zinloos om het in de zomer te controleren. In het warme seizoen kun je alleen de regelapparatuur controleren, en zelfs dan moet je neerslag simuleren (water wordt gewoon op de sensoren gedruppeld).
De tests moeten aan het begin van de herfst worden uitgevoerd. Verificatiestappen:
- isolatieweerstandstest;
- apparatuurcontrole;
- proefopname;
- instelling van thermostaten;
- werkende inclusie.
De weerstand van de kabel en isolatie wordt gecontroleerd met een megohmmeter (als deze er niet is, moet u deze kopen: het systeem moet periodiek worden gecontroleerd). De aardlekschakelaar wordt gecontroleerd door op de testknop “T” te drukken. De minimum en maximum temperaturen worden ingesteld op de thermostaat. Het heeft geen zin om het systeem te gebruiken bij temperaturen onder de –20 ° C, aangezien er bij koud weer geen neerslag valt.
We raden aan om elk jaar in het vroege najaar te controleren: als er kabelfouten zijn, is het beter om deze van tevoren op te sporen – voordat het gebruik van het systeem noodzakelijk wordt.
Belangrijk! Door de kabelgeleiding langs de dakrand is het niet nodig om sneeuwbeschermers te installeren.
Zelf het ontdooisysteem installeren is niet zo moeilijk. De grootste moeilijkheid is het werken op het dak. We raden u aan om vertrouwd te raken met de veiligheidsregels en deze strikt op te volgen.
Wat zijn enkele effectieve doe-het-zelf-oplossingen om ijsafzetting op afvoeren en daken te voorkomen en te verwarmen? Heeft u suggesties of tips om deze systemen zelf te installeren en te onderhouden? Bedankt!
Hoe effectief zijn doe-het-zelf-systemen voor het verwarmen van daken en het voorkomen van ijsafzetting? Zijn er specifieke materialen of technieken die beter werken? En wat zijn de kosten en mogelijke nadelen van deze systemen? Graag hoor ik ervaringen of advies van anderen die hiermee bekend zijn. Alvast bedankt!