Cohousing – een nieuw type onroerend goed in Europa

Cohousing wordt tegenwoordig gezien als het beste alternatief voor traditionele vormen van onroerend goed. Het geeft mensen met beperkte middelen toegang tot huisvesting die ze anders niet zouden verwachten. In de huidige situatie, waarin de crisis miljoenen gezinnen in Europa heeft verslagen, is cohousing bijna de enige formule om “de verdrinking te redden”. Lees dit artikel over wat hij is en over de geheimen van zijn populariteit.

Scandinavisch vastgoedmodel

Toch staan ​​niet voor niets Denemarken, Zweden en Noorwegen bovenaan in de lijst van de meest welvarende landen ter wereld! Scandinavische wijsheid en vindingrijkheid lieten hen zelden in de steek, net zoals ze ze zelfs toen, in de verre jaren 60, niet in de steek lieten, toen verschillende Deense families besloten zich te verenigen om hun levensomstandigheden te verbeteren en tegelijkertijd niet in de eeuwige slavernij van de bank te vervallen. Ze werden gevolgd door de Zweden en Noren, die onmiddellijk alle voordelen van deze alliantie op prijs stelden. Zo ontstond cohousing – een woongemeenschap waarin onroerend goed toebehoort aan de hele coöperatie, en niet aan individuen of gezinnen. De leden krijgen recht op huisvesting in ruil voor de entreeprijs die ze terugkrijgen (en soms met een goede premie!) Bij vertrek uit de coöperatie. Tegelijkertijd betalen alle huurders maandelijks huur voor het pand waarin ze wonen, en nemen ze de algemene kosten voor het onderhoud van het grondgebied, het tuinperceel enz. Op zich. Als je deze regels leest, hebben veel mensen misschien een beeld van een gemeente in hun hoofd, maar in feite is dat zo niet zo, want hier heeft elk gezin een aparte woonruimte en onafhankelijke financiën. Cohousing heeft niets gemeen met een traditionele coöperatie, waar iedere deelnemer na betaling van de entreeprijs eigenaar wordt van zijn woning en zelf de hypotheek betaalt. Bij cohousing is alles altijd eigendom van de coöperatie en kunnen haar leden nooit de eigenaar worden van de appartementen waarin ze wonen. In zo’n gemeenschap betalen huurders samen een banklening in de vorm van maandelijkse quota, waarvan het bedrag afneemt naarmate de hypotheek wordt afgelost..

Cohousing voordelen

Zo’n gemeenschap is gebaseerd op democratie en de deelname van al haar inwoners aan de besluitvorming met betrekking tot het leven van samenwonen. Door de aanbetaling te betalen, heeft elke deelnemer recht op onbeperkt verblijf in de coöperatie met het recht om het te erven, te verhuren voor een bepaalde periode, enz..

Een groot deel van de bevolking van de Scandinavische landen leeft onder het regime van dergelijke gemeenschappen. Dus elke derde inwoner van Kopenhagen woont tegenwoordig in cohousing. Tegelijkertijd groeit het aantal gebouwen en urbanisaties met deze vorm van onroerend goed, evenals hun vraag, van jaar tot jaar snel en worden ze ondersteund door openbare middelen. De belangrijkste reden voor deze populariteit is goedkope toegang tot huisvesting, lage huurprijzen en het ontbreken van de overweldigende last van persoonlijke hypotheken. Bovendien subsidiëren de Scandinavische staten royaal cohousing, waardoor de hoogte van de initiële premies en maandlasten aanzienlijk afneemt..

Een ander voordeel van zo’n gemeenschap is de gezamenlijke uitvoering van hervormingen, mogelijk dankzij de bijdragen van al haar inwoners. Interessant is dat in veel gevallen Deense cohousing-eigendommen in betere staat verkeren dan hun traditionele tegenhangers..

Tegenwoordig telt Denemarken, met een bevolking van 5 miljoen, 125.000 woningen. Hierdoor hebben Deense jongeren en gezinnen met bescheiden budgetten toegang tot huisvesting zonder het grootste deel van hun salaris te besteden aan het afbetalen van de hypotheek. Elk lid van de coöperatie levert een eerste bijdrage, waarvan het bedrag in Kopenhagen varieert van 3.000 tot 30.000 euro, afhankelijk van de grootte van de behuizing en de locatie..

Een cohousing kopen en bouwen

Het bouwen of kopen van een cohousing is mogelijk dankzij de eerste bijdragen van haar leden. Het grootste deel van de financiering valt echter nog steeds op een banklening. In dit geval fungeert het Andelgebouw als betalingsgarantie en wordt het eigendom van de bank in geval van schuld van de coöperatie..

De meeste cohousing in Denemarken wordt niet in nieuwe gebouwen opgezet, maar in oude gebouwen die zijn aangepast aan deze vorm van onroerend goed. Dezelfde situatie doet zich voor in andere Scandinavische landen, waar de overheid bovendien de restauratie van niet-nieuwe gebouwen subsidieert, in verband waarmee het totale bedrag van de coöperatieve lening afneemt. Daardoor is iedereen blij: de staat doet vervallen gebouwen weg en de coöperatie neemt afscheid van een aanzienlijk deel van haar schuld.

Cohousing verkoop

Als het gaat om verkoop van onroerend goed in cohousing, bedoelen we de overdracht van gebruiksrechten voor de huisvesting aan nieuwe leden van de coöperatie. Het is dus niet de woonruimte zelf die wordt verkocht, maar het recht om erin te wonen. Bij de transactie zijn de verkoper, de koper en de coöperatieve beleidsraad betrokken, die de bevoegdheid heeft om de kandidatuur van de koper goed of af te keuren. De verkoper moet op zijn beurt toestemming krijgen om te verkopen van het cohousing-bestuur. Bij het sluiten van een deal controleert de directieraad of de prijs van het onroerend goed in overeenstemming is met de door de coöperatie vastgestelde tarieven. Als deze te hoog is, verplichten ze de verkoper om deze te verlagen tot de standaardwaarde..

Direct na verkoop van de woning gaat het geld naar de beheerders van de cohousing. Als ze er van overtuigd zijn dat er geen schulden zijn bij de verkoper, gaat het geld naar zijn rekening.

Wachtlijsten

De groeiende populariteit van het Scandinavische coöperatieve model heeft geleid tot steeds langere wachtlijsten. Cohausings bepalen zelf wie voorrangstoegang hebben tot huisvesting op hun grondgebied. Dit betekent dat wanneer een coöperatielid besluit zijn aandeel te verkopen, hij geen recht heeft om het naar eigen inzicht over te dragen, maar gedwongen wordt een deal te sluiten met degenen op de wachtlijst..

Vastgoedprijs in cohousing

De kosten van huisvesting in een coöperatie zijn afhankelijk van de oppervlakte, de uitgevoerde hervormingen, de algemene toestand en de aanwezigheid van meubels en huishoudelijke apparaten. Veel co-houses zijn eigendom van syndicaten en andere maatschappelijke organisaties. In dergelijke gevallen veranderen de kosten van huisvesting niet in de loop van de jaren en zullen ze mogelijk slechts licht stijgen als gevolg van de hervormingen.

Bij andere coöperaties stijgt de prijs van onroerend goed en past zich aan de realiteit van de markt aan. Deze verhoging mag in ieder geval niet hoger zijn dan het door de norm gestelde maximum..

Vandaag in Kopenhagen de aanbetaling voor een samenwoning van 50 m2² is 7000 euro, en de maandelijkse huur, inclusief verwarming – 220 euro. Ter vergelijking: hetzelfde appartement kopen in de privésector zou 140 duizend euro kosten.

Twee voorbeelden van cohousing in Denemarken

De urbanisatie Boligforening Finlandsgade in het centrum van Kopenhagen is een voorbeeld van een klein Deens cohousing. Het bestaat uit 72 appartementen variërend van 45 tot 116 m². De gemeenschap heeft een interne wachtlijst: wanneer een van de appartementen ontruimd wordt, hebben de leden van de coöperatie een recht van voorrang om deze te gebruiken in volgorde van prioriteit. De bewoners hebben zelf een 10-jarenplan ontwikkeld om hun pand te renoveren. Ze hebben tot op heden het dak volledig gerenoveerd en een binnentuin aangelegd, en zijn van plan om in de nabije toekomst alle ramen en leidingen te vervangen..

De huurprijs hier is van 2200 tot 4200 kronen per maand (van 293 tot 560 euro afhankelijk van de oppervlakte van het pand). De meeste inwoners betalen minder dan 400 euro per maand. Op de vrije markt zouden de kosten voor het huren van hetzelfde appartement minstens 3 keer zo hoog zijn.

Op het grondgebied van de cohousing bevindt zich een gemeenschappelijke eetzaal, waar alle bewoners meerdere keren per week samen lunchen of dineren (indien gewenst), feestdagen en verjaardagen vieren, evenals een ruime kinderkamer waarin kinderen spelen onder begeleiding van ouders, een bibliotheek, een gymzaal, een sauna, etc. speelplaats. Deelnemers aan de coöperatie brengen om de beurt kinderen naar school, organiseren excursies, reizen naar de natuur, etc. De leeftijd van de lokale bewoners is heel verschillend: van studenten tot gepensioneerden, hoewel de overgrote meerderheid hier jonge gezinnen met kinderen zijn.

Een ander cohousing-model is het wooncomplex AAB (Arbejdernes-Andel-Boligforening), een voorbeeld van de grootste en oudste coöperatie in Denemarken. Het bestaat uit 17.482 appartementen en 82 gebouwen, elk economisch onafhankelijk en met een eigen raad van bestuur. De hoogste autoriteit in de AAB is de publieke vertegenwoordiging, die een president en een vice-president kiest. Om lid te worden van de AAB, moet u lid zijn van een syndicaat of geregistreerd staan ​​als een actieve aanvrager van huisvesting. In de meeste gevallen is de wachtlijst langer dan 15 jaar. Dit komt omdat AAB gebouwen heeft in verschillende wijken van Kopenhagen en haar leden in staat stelt goedkope huisvesting te hebben waar het hen uitkomt. De gemiddelde maandhuur van een appartement in AAB kost 300 euro, wat met een gemiddeld salaris van een Deen van 4000 euro een vrij onschuldig bedrag is..

Cohousing in andere landen en in Rusland

Sinds de golf van de crisis de wereld overspoelde, zijn zelfs de meest conservatieve landen in Europa actief betrokken geraakt bij het creëren van hun eigen model van cohousing. Groot-Brittannië, Ierland, Spanje, Italië en Frankrijk hebben een onschatbare Scandinavische ervaring opgedaan en bouwen voortdurend coöperatieve complexen op hun grondgebied. Cohousing werd wijdverbreid in de VS en Canada, waar het “condominium” wordt genoemd, evenals in Australië en Nieuw-Zeeland, waar het strata-titel wordt genoemd.

In Rusland, dat de charme van verplichte gemeenschappelijke waarden volledig heeft opgedronken, heeft het idee van cohousing nog geen behoorlijk aantal volgers gevonden. De Russische psychologie, geschiedenis en zelfs het klimaat zijn niet erg bevorderlijk voor de introductie van deze vorm van onroerend goed in het land. Toch zijn hier voorwaarden voor, hoewel niet helemaal in de klassieke stijl van cohousing. We hebben het over de zogenaamde ecodorpen, waar alle deelnemers in een gemeenschap wonen, gemeenschappelijke installaties en uitrusting hebben: een kantine, een voedselmagazijn, een koelkast, een wasserette, enz. een buurtbibliotheek, een gemeenschappelijke bibliotheek, een parkeerplaats, tv, dvd, sauna en douche en kleine winkeltjes waar de lokale bevolking hun producten verkoopt. Een van de belangrijkste verschillen tussen ecovillages en cohousing is het gebrek aan onafhankelijke financiën voor elk van de leden en het systeem van intern geld dat buurtbewoners gebruiken om elkaar te betalen. Op deze manier vermijden ze volgens hen maximaal de gebondenheid aan “externe” bankbiljetten, wat hen een onvergelijkbaar gevoel van vrijheid geeft. Het principe van de ecogemeenschap is gebaseerd op volledig wederzijds vertrouwen, dus er zijn geen deursloten, sleutels, bewakers of andere attributen van een externe beschaving. We hebben het echter over een gemeenschappelijke gemeenschap, niet over een cohousing-model. Maar het is in Rusland, waar de overgrote meerderheid van de inwoners geen toegang heeft tot huisvesting vanwege een gebrek aan budget, dat het cohousing-systeem een ​​echte uitweg en een uitstekend alternatief kan worden voor traditionele vormen van onroerend goed. In de jungle van de moderne samenleving, waar iedereen vecht voor zijn eigen overleving, zou het Scandinavische model van coöperaties velen in staat stellen hun huisvestingsproblemen op te lossen en samen levensomstandigheden te creëren die niet altijd alleen kunnen worden bereikt.