Hoe woningen te privatiseren

Elke burger van de Russische Federatie die meerderjarig is geworden, heeft het recht om een ​​woning één keer te privatiseren, zelfs als hij er al vóór de meerderjarigheid aan had deelgenomen, samen met zijn ouders of voogden.

Op basis van dit postulaat vertellen we je in dit artikel welke woningen geprivatiseerd kunnen worden, wat hiervoor gedaan moet worden, wat niet de moeite waard is, welke documenten verzameld moeten worden en waar je die kunt inleveren..

We zullen u vertellen wat privatisering is, wie zich moet registreren voor privatisering en voor wie, integendeel, het is gecontra-indiceerd.

Over het algemeen zullen we u in dit artikel de nodige voorlopige informatie verstrekken die u zou moeten helpen dit probleem op te lossen..

We waarschuwen u echter meteen, er zijn nuances die in elke afzonderlijke regio bestaan. Daarom kan het zijn dat u in sommige plaatsen om aanvullende documenten of informatie gevraagd wordt die niet voorzien is door de federale wetgeving, maar die het “werk” is van lokale ambtenaren. Het is illegaal. Maar het is beter om hier niet tegenin te gaan, want in een dergelijke situatie is het alleen mogelijk om iets via een rechtbank te bewijzen. En dit is een heel ander verhaal.

Wat is privatisering

Privatisering van woningen is de vrije overdracht ervan aan het eigendom van een burger.

Privatisering van woningen wordt uitgevoerd in overeenstemming met de wet “Over de privatisering van de woningvoorraad in de Russische Federatie”.

Wat voor soort huisvesting kan worden geprivatiseerd

Privatisering is dus afhankelijk van huisvesting in de huizen van de staats-, gemeentelijke of departementale woningvoorraad, die juridisch gezien ook staat is, maar wordt overgedragen aan afdelingen voor operationeel beheer..

Als de vennootschap die uw woning beheert, wordt geliquideerd, wordt de woningvoorraad onder haar beheer overgedragen aan de directie van de rechtsopvolger van de geliquideerde vennootschap. Als een dergelijke rechtsopvolger niet wordt geïdentificeerd, wordt de woningvoorraad overgedragen aan de lokale autoriteiten..

Tegelijkertijd behoudt u zonder enig voorbehoud het recht om uw huis te privatiseren.

Als het bedrijf waaraan uw woning is toegewezen van eigendomsvorm verandert, wordt de woningvoorraad overgedragen aan de directie van de aldus gereorganiseerde onderneming. Maar toch behoudt u alle rechten op privatisering.

Helaas, als uw huis is gebouwd met het geld van een voormalige staats- of gemeentelijke onderneming na de reorganisatie ervan tot een naamloze vennootschap of een naamloze vennootschap, dan is het niet onderworpen aan privatisering..

Ook woningen die tot de particuliere of openbare woningvoorraad behoren, worden niet geprivatiseerd. Als de eigenaar van een dergelijk huis echter besluit privatisering toe te staan, kan het huis worden geprivatiseerd.

Een aantal woningen kan in principe niet worden geprivatiseerd. Maar principes zijn er om te breken..

U kunt namelijk geen panden privatiseren die:

• zich in een noodtoestand bevinden;
• slaapzalen;
• huisvesting in huizen van militaire kampen;
• Kantoor ruimte.

Maar tegelijkertijd is het niettemin mogelijk om de kantoorpanden van de woningvoorraad van staatsboerderijen en andere soortgelijke landbouwbedrijven te privatiseren..

En tegelijkertijd is het nog steeds mogelijk om kantoorpanden te privatiseren, als de eigenaar van de woningvoorraad besluit een dergelijke privatisering toe te staan.

Hier moet je een uitleg geven, waarom zal de eigenaar ineens zo’n beslissing nemen. Dit is waarom.

Feit is dat er dergelijke objecten van de woningvoorraad op de balans van de eigenaar hangen, zoals een gewicht op het been van een veroordeelde. Ze worden zo verwaarloosd dat het gemakkelijker is ze aan huurders te geven dan ze te repareren. Laat ze het zelf maar uitzoeken.

Om dezelfde reden wordt de beslissing over privatisering genomen en worden de structuren geautoriseerd door de eigenaar.

Maar ze nemen misschien niet eens een beslissing over de privatisering van dienstwoningen..

Dezelfde subtiliteiten zijn in de kwestie van huisvesting, die zich in “noodtoestand” bevindt. Feit is dat dit concept vaak wordt verward met andere concepten die vergelijkbaar van aard zijn. Bijvoorbeeld woningen die “grote reparaties vereisen”, “onderhevig zijn aan wederopbouw”, “onderhevig zijn aan modernisering”, “onderhevig zijn aan sloop”.

Deze hierboven genoemde woonpanden zijn onderworpen aan privatisering volgens de algemene procedure..

Bovendien zijn de eigenaars, in overeenstemming met de wet, ongeacht dit, verplicht om alles te repareren dat gerepareerd moet worden, en alles dat gesloopt moet worden, moet worden afgebroken en in ruil daarvoor huisvesting bieden, niet slechter dan voorheen..

En integendeel, als individuen een woning privatiseren in een gebouw dat een monument van geschiedenis en cultuur is, dan nemen deze personen de verantwoordelijkheid op zich voor het onderhoud ervan in de juiste vorm..

Kamers in gemeenschappelijke appartementen kunnen worden geprivatiseerd, ongeacht de mening van iemand over deze kwestie. In overeenstemming met het decreet van het Constitutionele Hof van de Russische Federatie N 25-P “Burgers die in gemeenschappelijke appartementen wonen, hebben het recht om woongebouwen te privatiseren zonder enige voorafgaande voorwaarden, in het bijzonder ongeacht de wil van de eigenaar van het gemeenschappelijke appartement en andere huurders, en of zijn er andere woningen in hetzelfde appartement die worden geprivatiseerd “.

Dat wil zeggen, de wet heeft gelijke rechten, in verband met privatisering, huurders van kamers in gemeenschappelijke appartementen met huurders van afzonderlijke appartementen.

Nadat u uw kamer in een gemeenschappelijk appartement heeft geprivatiseerd, blijft u er niet alleen in, zoals op een onbewoond eiland. U kunt nog steeds gebruik maken van de gedeelde keuken, gang, badkamer, bijkeuken en andere gemeenschappelijke eigendommen. Maar je bent ook verantwoordelijk voor hun inhoud..

Kenmerken van privatisering

Wat in plaats van huur

Soms zijn mensen bang om woningen te privatiseren omdat ze denken dat ze er na privatisering meer voor zullen betalen. Maar dit is nu niet het geval. De privatiseringswet stelt: “De eigenaren van geprivatiseerde woongebouwen in gemeenschappelijke appartementen betalen op gelijke voorwaarden als de huurders van woongebouwen in de staats- of gemeentelijke woningvoorraad voor sociaal gebruik de kosten die verband houden met het onderhoud en de reparatie van gemeenschappelijke ruimtes van gemeenschappelijke appartementen en gemeenschappelijke eigendommen in een flatgebouw.”.

Deze betalingen zijn in feite een milde onroerendgoedbelasting..

Echter, … In ons leven kunnen we natuurlijk niet zonder deze “echter”.

Feit is dat de regering al lang bezig is met het opstellen van een wetsvoorstel volgens welke we deze onroerende voorheffing op basis van de marktwaarde zullen moeten betalen. En nu kan het gewoon verschrikkelijk zijn.

Toestemming voor privatisering

Om woningen te privatiseren, is de toestemming van alle gezinsleden vereist. Hierbij wordt niet alleen rekening gehouden met de mening van volwassen gezinsleden, maar ook van kinderen van 14 tot 18 jaar en tijdelijk afwezige gezinsleden..

Vaak worden afwezige mensen vergeten, of willen ze het gewoon vergeten. Zo ‘vergeten’ ze in de regel de mening te vragen van ex-echtgenoten die na een scheiding zijn verhuisd, maar nog steeds in deze woning ingeschreven staan..

Een persoon kan instemmen met privatisering, maar er niet aan deelnemen. Dit betekent dat het niet op het privatiseringsbewijs zal verschijnen..

Alles lijkt hier eenvoudig en duidelijk. Maar er is één valkuil die de boot van de heersende weg kan breken.

Feit is dat deze persoon het recht behoudt op een deel van het andere geprivatiseerde pand dat deze mensen ontvangen in plaats van het vorige. Met andere woorden, als dezelfde beruchte echtgenoot die instemde met de privatisering van het appartement, waaruit hij lange tijd vertrok, er niet in blijft wonen, dan is dit normaal. Maar nu, wanneer u een nieuw appartement in eigendom krijgt, in plaats van het oude, verschijnt deze echtgenoot plotseling en begint “rechten te downloaden”. En wat misschien wel het meest beledigend is, daarvoor heeft hij alle wettelijke basis..

Wie profiteert er niet van privatisering

Privatisering is gecontra-indiceerd voor mensen die in een menigte in een klein gemeentelijk appartement samenkomen.

Het is een feit dat wanneer een gezin dat in een gehuurd gemeentelijk appartement woont, wordt hervestigd, iedereen recht heeft op een bepaalde hoeveelheid ruimte in een nieuw appartement dat ze in ruil daarvoor krijgen. Voor Moskou is dat bijvoorbeeld minimaal 18 meter per persoon.

Dezelfde burgers die vijf van hen samenkomen in een klein geprivatiseerd eenkamerappartement, moeten volgens de wet in geval van hervestiging een gelijkwaardige woonruimte bieden.

Een geprivatiseerd appartement kan verrassingen van een ander soort met zich meebrengen.

Hier is bijvoorbeeld een echte situatie. Bejaarde ouders willen hun appartement aan hun zoon overlaten. Om dit te doen, privatiseren ze het.

Dit is een verkeerde zet, want hun zoon, ook al woont hij apart met zijn gezin, maar bij hen ingeschreven, blijft na hun overlijden huurder van deze woonruimte en zal deze kunnen privatiseren. Maar als de ouders het zelf privatiseren, kunnen na hun dood andere erfgenamen volgens de wet verschijnen. Bijvoorbeeld kinderen uit eerste huwelijk.

Maar als ze privatiseerden, laat ze dan het juiste testament schrijven.

Hoe privatisering registreren

Om de privatisering te formaliseren, is het noodzakelijk om een ​​aanvraag in te dienen bij het lokale Agentschap voor de privatisering van de woningvoorraad of een soortgelijke instantie die verantwoordelijk is voor de privatisering om een ​​besluit te nemen over privatisering en om een ​​overeenkomst op te stellen over de overdracht van woongebouwen in eigendom.

Bij deze aanvraag zijn de volgende documenten gevoegd:

1. Plattegrond van het appartement en een certificaat van de getaxeerde waarde verkregen van de BTI.
2. Certificaat waarin staat dat de burger in de voormalige woonplaats niet heeft deelgenomen aan de privatisering van woningen (voor degenen die na 1992 op de geprivatiseerde woning zijn ingeschreven).
3. Uittreksel uit het huisregister, kopie van de persoonlijke rekening en bestelling van het appartement.
4. Bewijs van de plaats en het tijdstip van inschrijving in de vorige woonplaats, indien die er was (voor degenen die na 1992 in de geprivatiseerde woning zijn ingeschreven).

De termijn voor een dergelijke behandeling van documenten is volgens de wet niet meer dan twee maanden.

Na ontvangst van de privatiseringsovereenkomst dient u voor dit appartement een technisch paspoort aan te vragen bij de BTI.

Om dit te doen, moet u opnieuw een pakket documenten ophalen:

1. Oud technisch paspoort (indien aanwezig).
2. Besluit over de privatisering van woonpanden.
3. Overeenkomst tot eigendomsoverdracht van woonruimte (4 exemplaren).
4. Ontvangst van betaling van registratiekosten van de staat.

Al deze documenten worden ingediend bij de lokale overheid voor registratie van rechten op onroerend goed en transacties ermee (registratiekamer) voor registratie en afgifte van een certificaat van staatsregistratie.

In het algemeen bedraagt ​​de termijn voor het onderzoeken van documenten waarin de wet voorziet tien dagen. Afhankelijk van de werklast van de lokale registratieautoriteit en de mate van efficiëntie van lokale ambtenaren, kan deze periode echter enigszins toenemen. Maar wanneer u een certificaat van privatisering ontvangt, waar alle personen die de eigenaar van deze woonruimte zijn zijn binnenkomen, krijgt u volledige vrijheid om transacties met deze woonruimte uit te voeren. Omdat het uw eigendom is.

Bij voorbaat gefeliciteerd.