Sociale hypotheek

De huidige Russische hypotheek is onbereikbaar voor de brede massa’s van de bevolking en kan het huisvestingsprobleem niet oplossen. In dit opzicht is er al gepraat dat er een verschil is tussen hypotheken en hypotheken, dat commerciële hypotheken moeten worden ontwikkeld voor de “rijke” minderheid, en dat voor de “arme” meerderheid een soort van “sociale hypotheek” moet worden bedacht. Zijn dergelijke gesprekken legitiem en kan de hypotheek verschillend zijn voor verschillende categorieën van de bevolking?

Het is vrij duidelijk dat in een land met zo’n aanzienlijke differentiatie in de levensstandaard, de voorwaarden voor het verstrekken van huisvesting aan sociaal onbeschermde bevolkingsgroepen zouden moeten verschillen van programma’s die gericht zijn op een vrij smal deel van de “rijken”. Het is deze factor die ten grondslag ligt aan het feit dat de hypotheek die net is begonnen zich te ontwikkelen al is begonnen te worden opgedeeld in ‘sociaal’ en ‘commercieel’..

Aanhangers van deze divisie voeren het volgende aan: “sociale hypotheek” moet gebaseerd zijn op staatssteun, alleen betrekking hebben op sociaal onbeschermde burgers, en de verbetering van de huisvestingsomstandigheden binnen het kader ervan mag alleen plaatsvinden binnen de gevestigde sociale normen..

Er bestaat daarentegen een “bedrijfshypotheek” voor burgers die een voldoende hoog inkomen hebben om zelfstandig aan hun kredietverplichtingen te voldoen. Deze hypotheek moet tegen marktvoorwaarden worden afgesloten zonder tussenkomst van de overheid.

Een gelijkaardige verdeling van hypotheken in “sociaal” en “commercieel” is al begonnen op wetgevend niveau. Het kwam met name tot uiting in het federale doelprogramma “Huisvesting”, ontworpen voor de periode tot 2013, evenals in het concept voor de ontwikkeling van het systeem van hypotheekleningen, aangenomen door het regeringsdecreet van 11 januari 2000.

Eind 2003 nodigde de Doema de betrokken departementen uit om een ​​speciale wet inzake “sociale hypotheek” te ontwikkelen, die voorziet in de invoering van algemene bepalingen voor de uitvoering ervan voor werknemers in de openbare sector en burgers met een laag inkomen..

Voorstanders van “sociale hypotheek” (laten we ze “populisten” noemen) geloven dat het mogelijk is om een ​​duidelijk onderscheid te maken tussen “commerciële” en “sociale” hypotheken. Het belangrijkste is volgens hen dat de laatste zich niet ontwikkelt door “pull” en dat alles wat uit de begroting wordt toegewezen absoluut transparant is, en dat ook duidelijk is gedefinieerd wie op deze betalingen kan rekenen..

“Sociale hypotheek” is een pseudo-hypotheek?

Maar zelfs een leek begrijpt dat de introductie van “sociale hypotheek” veel vragen met zich meebrengt over wie als sociaal kwetsbare burgers en burgers met een laag inkomen moet worden aangemerkt. Het probleem is dat er hier geen duidelijke evaluatiecriteria zijn en dat lijkt het ook niet zo te kunnen zijn. Ten eerste is het land te groot en het inkomen dat voor de ene regio als groot wordt beschouwd, is niet voor de andere. Ten tweede is het niveau van het officiële inkomen in een land waar de overgrote meerderheid van de werknemers “grijze” en “zwarte” salarissen ontvangt, geen objectieve indicator. Ten derde is het concept van ‘budgettaire sfeer’ buitengewoon vaag, omdat nu een zeldzame leraar of arts geen extra inkomsten heeft.

De introductie van ‘sociale hypotheek’ heeft ook principiële tegenstanders (laten we ze ‘marktmensen’ noemen) die vinden dat alle problemen met betrekking tot woningkrediet op algemene basis en volgens uniforme normen opgelegd door de markt, en niet door ambtenaren moeten worden opgelost..

Naar hun mening is alles wat gedaan wordt zonder rekening te houden met de wetten van de markt van de boze, en “sociale hypotheek” is een pseudo-hypotheek die alle marktmechanismen doorbreekt. Ja, dit is helemaal geen hypotheek, maar de aankoop van woningen in termijnen, wanneer de leenrente en de werkelijke kosten van een appartement kunstmatig worden verlaagd en het verschil wordt terugbetaald met budgetgeld. Maar er is geen geld op de begroting, en praktische mensen hebben al lang begrepen dat het met zijn hulp onmogelijk is om de huisvestingsproblemen van 80% van de bevolking van het land op te lossen.

Daarom zeggen de “marktmensen” dat als de staat de levensomstandigheden van zijn burgers wil verbeteren, hij specifieke mensen moet helpen. Rentetarieven en normen voor het verstrekken van hypotheekleningen moeten marktconform blijven, alleen in de winst-en-verliesrekening die aan de bank wordt verstrekt, moeten burgers met een laag inkomen aangeven dat zij recht hebben op begrotingssteun als bron van terugbetaling van hun lening als bron van terugbetaling van hun lening. In feite maakt het voor banken in feite niet uit waar de lener het geld opneemt om de lening af te betalen, of het nu zijn salaris of een subsidie ​​is; het belangrijkste is dat de financieringsbron constant en betrouwbaar is.

Sommige ‘marketeers’ zijn er zelfs van overtuigd dat ‘sociale hypotheek’ schadelijk kan zijn, vooral als we daarmee iets bedoelen waarmee iemand voor zichzelf kan onderhandelen, geen marktkrediet, maar een zeer goedkope of zelfs gratis lening ten koste van budgetfondsen. Bijzonder zorgwekkend is de waarschijnlijkheid dat andere burgers, die weten dat ze praktisch voor niets een lening kunnen krijgen, niet in de rij zullen staan ​​voor leningen die tegen marktrente worden verstrekt..

Efficiëntie is nog steeds twijfelachtig

De staat heeft al geprobeerd een soort “sociale hypotheek” te creëren door programma’s te ontwikkelen voor het verstrekken van huisvesting op krediet aan militair personeel en werknemers van budgettaire gebieden. Tot nu toe hebben ze geen merkbaar positief effect gegeven, omdat lokale ambtenaren zelf niet weten wat en hoe ze in deze richting moeten doen..

Terwijl de vastgoedmarkt onstabiel blijft, kan er bijvoorbeeld geen sprake zijn van een verlaging van de aanbetaling (nu is het 30% van de kosten van een appartement). Tegelijkertijd noemen banken hoge risico’s. En ze zijn heel begrijpelijk. Zo is het al geruime tijd toegestaan ​​om mensen uit hypotheekwoningen te zetten die de leenschuld niet kunnen aflossen. Maar het blijkt dat dit in strijd is met de grondwet als het appartement van de wanbetaler het enige is en de kwestie van het bieden van alternatieve huisvesting niet is opgelost. Er wordt wat traag gepraat over woningvoorraden voor hervestiging en over gemeentelijke “huurkazernes”, maar dit is allemaal lippendienst. En waarom zou een gemeente bijvoorbeeld ‘sociale woningen’ op de balans moeten hebben??

In sommige regio’s wordt geprobeerd de rente op hypotheekleningen uit de begroting te subsidiëren. Maar de effectiviteit van deze aanpak is twijfelachtig. Dergelijke subsidies zouden immers de hele looptijd van de lening moeten duren, die minimaal 10-15 jaar is. Laten we zeggen dat het budget vandaag een bepaald bedrag voor deze doeleinden heeft. En wat gebeurt er morgen als bijvoorbeeld de olieprijzen op de wereldmarkt dalen en de economische groei vertraagt? Ze zullen beginnen met het herzien van de uitgavenposten en het hele systeem van “sociale hypotheek” zal instorten?

Wat te doen?

De kwestie van de beschikbaarheid van woningkredieten voor de grote massa Russische burgers staat nog steeds open. Het is duidelijk dat de enige mogelijke manier om de toegang tot hypotheken te vereenvoudigen, is door de kosten van huisvesting te verlagen. Om dit te kunnen doen, moet het aanbod op de markt de vraag aanzienlijk overtreffen. Maar kunnen we dit in de nabije toekomst verwachten?

Dit is waar de staat zich volledig zou kunnen omdraaien, op zoek naar extra budgettaire middelen om de woningbouw te financieren. Maar waar is die … Het is veel gemakkelijker, in termen van de obscure term “sociale markteconomie”, om uitkeringen buiten bedrijf te stellen.