Tegelsystemen of kruisen en installatie met het oog

Deze keer bespreken we hoe we tijdens het leggen een goede egalisatie van de tegels kunnen bereiken. Werken automatische nivelleersystemen echt en rechtvaardigen ze zichzelf, of is het beter om vanaf het allereerste begin tegels met de hand te egaliseren en zo het vak van een tegelvloer volledig te begrijpen??

Wat zijn de vereisten voor tegelbekleding

In de bouwpraktijk zijn toleranties voor het egaliseren van keramische tegels een zeer relatief begrip. Een visuele beoordeling van de uitlijning van tegels is inderdaad veel belangrijker dan een parametrische beoordeling: als onregelmatigheden met het blote oog niet te onderscheiden zijn, kan het resultaat als bevredigend worden beschouwd..

Er zijn echter zeer specifieke normen en toleranties voor het oppervlak van de tegelbekleding, vastgelegd in de bouwcodes 04/31/01. Kortom, het vertrek van de naden en het vlak van de verticaal mag niet groter zijn dan 1,5 mm / mp, en de start in de breedte van de naad en de mismatch in het vlak tussen aangrenzende elementen – 0,5 mm. De kromming van het vlak – putjes en hobbels – mag niet groter zijn dan 1 mm / lm.

De situatie is veel strikter met behoud van de juiste geometrie van de kamer. Alle afwerkingsleidingen en installaties hebben geringe afwijkingen van hoeken en lineaire afmetingen, wat betekent dat hun aanligging tegen de muren alle vervormingen zichtbaar zal maken. Daarom mag de draaihoek tussen de wanden niet meer dan 0,5 ° verschillen van het ontwerp en liggen de visueel bepaalde uitlijningstoleranties zeer dicht bij de normatieve..

In feite is een dergelijke strikte naleving van de standaardparameters niet altijd mogelijk, en in het bijzonder betreft het de naleving van de naaddikte. Toch is dit geen reden om te ontspannen: het egaliseren van de tegels moet onder de bestaande omstandigheden zo verantwoord en nauwgezet mogelijk worden benaderd..

Traditionele manier van uitlijnen

Als je geen rekening houdt met de oeroude tegelnivelleringstechnieken, is de meest gebruikelijke methode als volgt:

1. De vlakheid en verticaliteit van de tegelbekleding wordt bepaald door een voorbereidende pleisterlaag op de bakens, hiervoor gelden dezelfde eisen als voor de uiteindelijke coating.
2. Dankzij het aanbrengen van lijm met een kamachtige troffel met een constante tandhoogte, wordt de meest nauwkeurige naleving van de oorspronkelijke parameters van de basis gegarandeerd met de mogelijkheid van een nauwkeurigere aanpassing.
3. De horizontale indeling wordt bepaald door de basisrij, de tweede op rij vanaf de vloer. Het is bij hem dat al het werk begint, een strikt horizontale rail is voorgeschroefd om de nadruk te leggen. Het helpt ook om de rij met randverlengingen naar beneden te verplaatsen, waardoor deze minder zichtbaar wordt..
4. De constante breedte van de naden wordt verzekerd door er plastic kruisjes in te steken. Hun dikte wordt bepaald door het tegelformaat als circa 1/150 van de breedste zijde.
5. Periodiek is het noodzakelijk om de horizontale en verticale naden te controleren, evenals de afwezigheid van blokkering van het tegenoverliggende vlak. Momenteel worden het schietlood en het rekniveau vervangen door lasermarkeergereedschap.
6. Het samenvallen van het vlak van aangrenzende elementen wordt gecontroleerd met een gelijkmatige balk, die in verschillende richtingen langs de naad wordt gedragen.

Wat is de moeilijkheid om kruisen en wiggen te leggen?

Uitlijnen met kruisen zou ideaal zijn als de tegels precies dezelfde maat hadden als vermeld. In werkelijkheid kan de afwijking van de afmetingen die op de verpakking worden aangegeven 0,5% bedragen, dat wil zeggen meer dan 1,5 mm voor het meest populaire formaat 200×300 mm. De situatie wordt verergerd door de kromming van het tegelvlak.

Daarom begint elke zichzelf respecterende meester met een grondige sortering. De tegels worden afwisselend op elkaar gestapeld, de ruimte ertussen wordt geschat op speling. Er worden ook metingen gedaan van de lengte en breedte van elk element..

De tegels van de hoogste kwaliteit en passend bij het formaat worden vervolgens op de meest prominente plaatsen gelegd – tegenover de deur, rond de wastafel en de spiegel, in een band van 1 à 1,8 meter hoog. Tegels met minder correcte afmetingen en vorm worden gelegd boven deuren, achter installaties, langs de onderband en op al die plaatsen waarmee het oog het meest zelden kruist.

Meestal worden tegels voor bekleding gekocht met een marge van 3–7% voor gevechten en trimmen. Het is in deze voorraad dat de elementen die volgens de resultaten van de sortering als het minst geschikt worden erkend, worden gedeponeerd. Daarna worden er add-ons en ondersnijdingen van gemaakt, hoewel het wordt aanbevolen om 2-3 tegels van hoge kwaliteit apart opzij te zetten in geval van echte schade.

En toch lijdt zelfs de perfecte tegel aan maatafwijkingen, ondanks het feit dat elke rij langs de bovenrand moet worden uitgelijnd. Bij het typen van de startrij wordt dit verzorgd door een voering tussen de tegel en de strook wiggen, ze worden ook gebruikt bij het aanleggen van de onderste rij om de elementen op te drukken om de naad langs de kruisen af ​​te dichten.

In de bovenste rijen wordt de discrepantie tussen de lengte en breedte gecompenseerd door de naden aan te passen, waarvoor je altijd bij de hand moet houden kruisen een maat groter en kleiner dan de gebruikte, of bestaande slijpen met een montagemes.

En toch is de grootste moeilijkheid bij het leggen van tegels langs de kruisen de onmogelijkheid om het vlak in beide richtingen aan te passen. Bij het egaliseren van de tegels is het makkelijk om naar beneden te drukken, hierdoor kun je lijm onder de kam aanbrengen. Maar het is veel moeilijker om de tegel naar jezelf toe te bewegen zonder hem volledig af te scheuren, hier moet je houders op zuignappen gebruiken, die niet zo goed omgaan met gegolfde, gestructureerde en kleine tegels.

Hoe uitlijningssystemen werken

Alle beschreven trucs en subtiliteiten verliezen hun relevantie bij het gebruik van systemen (SVP, DLS) “automatische” uitlijning. Kortom, hun werkingsprincipe is om de verbindingen aan de voor- en achterkant vast te klemmen met speciale clips.

Het onderste of verbruikbare deel van de clip is een breed platform met een poot, die 20–50 mm vanaf elke hoek onder elke tegel wordt gelegd terwijl de elementen op de lijm worden gelegd. Het bovenste afstandsdeel kan een andere vormfactor hebben, maar hierdoor worden de tegels met een voldoende grote kracht tegen de locatie gedrukt.

Nadat de lijm is opgedroogd, worden de clips met een hamer neergeslagen, wat wordt vergemakkelijkt door een verzwakte groef aan de basis van de poot van het verbruiksartikel. De site blijft dus verborgen onder de tegels, maar de naad is volledig vrij en niets interfereert met de voeg. Een apart nadeel is de noodzaak van een speciaal gereedschap, hoewel dit niet voor alle uitlijnsystemen geldt.

Bij gebruik van SVP is het probleem van het verzekeren van de vlakheid van de bekleding niet als zodanig, maar het blijft de taak om de dikte van de naad te controleren als deze groter is dan de dikte van het been. Het is ook nodig om de positie van de tegels op de kruispunten van de naden te vergelijken – in beide gevallen komen dezelfde plastic kruisen te hulp. In dit geval blijft het vlak van de tegel in ieder geval ideaal en wordt het op geen enkele manier beïnvloed door het krimpen van de lijm. En in het geval van vloerbekleding, zal de coating zo snel mogelijk de doorvoer kunnen nemen, zelfs voordat de lijm volledig is opgedroogd.

We vatten samen: hoe kun je beter tegels leggen

De optimale manier om keramische tegels te leggen en te egaliseren, moet worden bepaald door hun kwaliteit, dat wil zeggen, het cijfer. Enerzijds zijn SVP-elementen duurder dan kruisen en wiggen, het gebruik ervan is niet altijd gerechtvaardigd. Bij tegels van bijzonder mindere kwaliteit is het bereiken van een ideale tegelkwaliteit in ieder geval onwaarschijnlijk. Op vloeren met een hoge doorvoer kunnen we het gebruik van egalisatiesystemen echter zeker aanbevelen: dit vermindert de kans op verwonding van de coating aanzienlijk.

Aan de andere kant kunnen zelfs tegels van zeer hoge kwaliteit uit exclusieve collecties dimensionale vervormingen vertonen, zoals de kosten van de productiemethode. In dit geval zijn de kosten van de SVP echter niet te vergelijken met de kosten van de tegel zelf, en zal het resultaat veel beter zijn, met een extra garantie en de uitsluiting van de invloed van oncontroleerbare factoren zoals lijmkrimp of eenvoudig menselijk onoplettendheid..