Chemisch anker: gedetailleerde instructies voor gebruik en selectie

We vertelden u onlangs over chemische ankers, waarna we verzoeken van u ontvingen voor meer details. Vandaag zullen we het hebben over het kiezen van een chemisch anker, het gebruik ervan en accessoires. Het is immers geen geheim dat de betrouwbaarheid van bevestigingsmiddelen in veel opzichten afhangt van de juiste selectie voor bepaalde draagconstructies en naleving van de gebruiksregels.

Wat is een chemisch (vloeibaar) anker

In de bouw kwamen chemische ankers uit de mijnbouw. Het was daar dat de behoefte om een ​​hoogwaardig en eenvoudig dakschroefsysteem te ontwikkelen om het dak in stabiele rotsen te ondersteunen, bijzonder acuut was. Door ankers met afstandhouders zijn te gecompliceerd en niet betrouwbaar genoeg, maar het idee om een ​​metalen staaf in het gat te lijmen, schoot heel stevig vast.

In de bouw worden chemische ankers natuurlijk voor een iets ander doel gebruikt. Kortom, de behoefte aan het gebruik ervan wordt gedicteerd door de structuur van bouwconstructies. Materialen zoals holle keramische blokken, schelpgesteente en poreus beton hebben niet voldoende dichtheid en hardheid om een ​​veilige houvast te bieden aan afwerkingsonderconstructies, meubels en apparatuur. Maar als de poriën van het materiaal zijn gevuld met een vloeibare samenstelling, die na verloop van tijd uithardt, heeft de pen op het moment van het accepteren van de belasting een bijna monolithische koppeling met het bouwmateriaal.

Moderne chemische ankers zijn niet zomaar een pin en een tube lijm, fabrikanten ontwikkelen alle bevestigingstechniek vanaf nul en bieden de markt uitgebreide oplossingen. Dus voor meer technologisch geavanceerd werk kunnen speciale borstels en schrapers voor het reinigen van gaten, lijmdispensers, tweecomponentenmixers en zelfs boorapparatuur worden gebruikt. De kleefstofsamenstelling zelf wordt individueel geselecteerd voor specifieke gebruiksomstandigheden, inclusief het materiaal van de muren. Dit alles heeft natuurlijk direct invloed op de kosten: het verschil in de prijs van ankers van verschillende systemen en merken kan oplopen tot 10 keer.

Typen en reikwijdte

Voor gebruik in de civiele techniek worden 3 soorten chemische ankers het meest gebruikt. Elk van hen bevat 15-20 namen van verschillende merken, soms zijn er behoorlijk grote verschillen in het apparaat en de applicatietechniek.

De eerste groep – ankers voor het lijmen van wapening en tapeinden in beton. Lijmen worden anders gebruikt: voor versterking wordt de opname van corrosieremmers en desoxidatiemiddelen toegepast, de consistentie van de lijm is meestal dik. De draadstang vereist, vanwege het grote aantal kleine ribben, een meer vloeibaar polymeercomplex met een hoge mate van uitharding. Chemische ankers voor beton onderscheiden zich door de hoogste maakbaarheid: het arsenaal aan speciale gereedschappen kan chemische middelen bevatten voor het bewerken van boorgaten en wapening, evenals mechanische apparaten om de stijl in te drukken.

De tweede groep zijn ampullenankers. Ze worden meestal gebruikt waar een hoge boornauwkeurigheid en reinheid van het boorgat kan worden gegarandeerd. De ampul is beter dan de injecteerbare samenstelling in die zin dat de vullingsgraad niet hoeft te worden gecontroleerd. Een kleine fout in het vrije volume van het gat en de capsule wordt gecompenseerd door het vermogen van de lijm om uit te zetten tijdens het uitharden. In de regel zijn de samenstellingen in capsules tweecomponenten, de verharder wordt gemengd met de hars bij het inschroeven van een speciaal ontworpen draadstang. De verdeling van de verharder is zeer gelijkmatig, terwijl het gebruik van mengers verplicht is bij het injecteren van de lijm. Ampulankers kunnen niet worden gebruikt in metselwerkmaterialen zoals PKB, dat wil zeggen met grote cellen met verticale oriëntatie: de samenstelling zal eenvoudig naar beneden stromen.

De derde groep zijn injectieankers. Hun populariteit is te danken aan hun veelzijdigheid: het is niet nodig om het aantal capsules en haarspelden te vergelijken om hun veiligheid te bewaken. Handmatige injectie van het mengsel is optimaal voor het bevestigen van ankers in taps toelopende gaten die naar beneden toe verwijden. Er zijn ook nadelen: naast de onmogelijkheid om de volledigheid van de vulling te controleren, wordt de lijm onder invloed van de zwaartekracht aan drainage onderworpen. Verlaag het verbruik en bereik een efficiëntere distributie in alle richtingen met behulp van gaasbussen.

De belangrijkste vraag is hoe de volledige overeenstemming van de ankerkenmerken met de bestaande voorwaarden en taken gegarandeerd kan worden? De eenvoudigste manier is om de annotatie voor een enkel product te bestuderen, die de aanvaardbare materialen en soorten constructies, gatafmetingen, puntlocaties en bevestigingsmethode, temperatuur- en vochtigheidsbereiken en vooral tabellen met toegestane belastingen voor verschillende materialen aangeeft. Toegegeven, een dergelijke gedetailleerde benadering is voornamelijk alleen nodig bij het ontwerp van de constructie. Om een ​​boiler aan een muur van een sintelblok te hangen, is een universeel anker voldoende. Ook vestigen we de aandacht van onze lezers op de beperkte levensduur, die vooral bij atmosferisch uithardende lijmen belangrijk is..

Boor- en voorbereidingsregels

Er zijn drie manieren om gaten te maken voor chemische ankers, waarvan er twee geschikt zijn voor het bevestigen van kritische constructies en samenstellingen. Het belangrijkste verschil is dat het gat voor kritische bevestigingsmiddelen met hoge precisie wordt gemaakt, waardoor een minimaal lijmverbruik en een zorgvuldige verdeling over het gat wordt gegarandeerd. In het algemeen is de boorgatdiameter 1,5–2 keer groter dan de stiftdikte, maar sommige fabrikanten hebben andere aanbevelingen op dit gebied..

Onverantwoorde bevestigingsmiddelen worden gebruikt in de materialen van dragende wanden, waarvan de sterkteklasse M100 of lager is. De sterkte-eigenschappen van het materiaal zelf staan ​​geen kritische bevestigingsmiddelen toe, daarom is het maximale waartoe een chemisch anker in dergelijke omstandigheden in staat is om de statische belasting van het scharnierende systeem te weerstaan. Gaten worden geboord met een conventionele hamerboor en een boor van de vereiste maat. Omdat de meeste materialen van dit soort een extreem hoge porositeit hebben, wordt stof uit het boorgat verwijderd door lucht onder druk te blazen – het stof wordt eenvoudigweg in de diepste poriën verstopt, waardoor de lijmdiepte wordt verminderd. Een gewone rubberen bol is voldoende voor het doorspuiten, hoewel veel vakmensen met succes gecomprimeerde koolstofdioxidecilinders of speciale handpompen gebruiken..

Verantwoorde bevestigingsmiddelen worden gebruikt om delen van de draagconstructie te verbinden: het bevestigen van framewanden aan een betonnen basis, of bij het installeren van uitkragingen van een scharnierend systeem met een aanzienlijke geconcentreerde, soms dynamische belasting. Het boren van boorgaten wordt voornamelijk uitgevoerd door de niet-percussiemethode met behulp van verschillende apparaten:

1. Rechte mal – elimineert de slingering van de boor en zorgt voor een loodrechte positie ten opzichte van het oppervlak.
2. Oscillerende mal: na het passeren van het geleidegat met een speciale boor, wordt het gat uitgezet tot een kegel. De trekkracht wordt dus niet meer door de lijmnaad zelf waargenomen, een aanzienlijk deel van de belasting wordt overgebracht op het wandmateriaal.
3. Holle boren – maken het gemakkelijker om het gat op te ruimen en er vuil uit te halen.

Het belangrijkste criterium dat de kwaliteit van de verankering met een chemisch anker beïnvloedt, is de reinheid van het boorgat. De aanwezigheid van stof is categorisch onaanvaardbaar, vanwege de slechte bevochtigbaarheid, het voorkomt dat de lijm in contact komt met de monolithische laag. Dus als de kleefstofsamenstelling is ontworpen om kleine poriën in materialen met een gesloten celsysteem te vullen, kan blazen de situatie alleen maar verergeren. Eerst moet je het gat schoonmaken met een metalen borstel, daarna het overige fijne stof wegblazen met gas onder druk. Dit elimineert de mogelijkheid dat stof in de poriën terechtkomt, die met lijm moeten worden gevuld..

De gaten kunnen ook worden gespoeld, wat vaak wordt toegepast bij het maken van bijzonder diepe gaten in materialen met gesloten cellen. Voor het wassen worden waterige oplossingen van oppervlakteactieve stoffen gebruikt, waardoor intensieve schuimvorming wordt verkregen, dat met perslucht uit de gaten wordt verwijderd. Houd er rekening mee dat voor sommige soorten ankers het gat slechts gedurende een beperkte tijd na reiniging geschikt wordt geacht om te worden bevestigd..

Volgorde vastleggen

Zoals reeds vermeld, is het het eenvoudigst om ampullenankers te gebruiken: wanneer de tapeind wordt ingeschroefd, mengt een speciaal uitsteeksel aan het uiteinde de hars snel met de verharder totdat deze volledig homogeen is. Maar bij handmatige introductie zijn er een aantal subtiliteiten:

1. Voor materialen met grote poriën (PCB, sintelblok) is het gebruik van een gaashuls absoluut verplicht. Het wordt in het gat gestoken voordat de lijm wordt geïnjecteerd, waarna de geïnjecteerde lijm gelijkmatig in alle richtingen wordt verdeeld..
2. Bij het injecteren van tweecomponentenlijm is het gebruik van een mixer absoluut noodzakelijk. Het is een dunne buis, die door een tussenschot in twee kanalen is verdeeld, waardoor de basis en verharder in een strikt vastgestelde verhouding worden gevoerd. Gebruik voor elke compositie een ander type mixer.
3. Gebruik speciale dispensers voor een hoogwaardige vulling van het boorgat of de sleeve. Ze persen de lijm met flinke kracht uit, waardoor de lucht volledig uit het gat wordt geperst. Het vullen met lijm moet worden uitgevoerd in het volledige volume van het gat..

Het inbrengen van de haarspeld met de injectiemethode van lijminjectie gebeurt handmatig, met een lengte van meer dan 500 mm wordt het aanbevolen om speciale geleiders te gebruiken met een mechanische voeding van de haarspeld met grote inspanning. Bij ampullenankers wordt de pen in de boorkop geklemd en langzaam met gemiddelde snelheid in het gat gestoken.

Na het inbrengen van de tapeind hardt de lijm uit, op dit moment moet de kern onbeweeglijk blijven. De gemiddelde stollingstijd bij een temperatuur van 15-20? С is 30-40 minuten, bij lage negatieve temperaturen kan het proces 8-10 uur duren. Over het algemeen is de onderste temperatuurdrempel voor het gebruik van chemische ankers -5 ° C; in koudere omstandigheden kan het voorkomen dat uitharding helemaal niet optreedt. Tegelijkertijd zijn er ook speciale ankers die kunnen stollen bij temperaturen en -20 ° C.

Er moet speciale aandacht worden besteed aan het feit dat niet alle chemische ankers een vastzetbevestiging bieden. In dit geval kan door de afwezigheid van voorspanning van de pen permanente vervorming optreden. Bij het bevestigen van het scharnierende element moet het dus dicht bij het vlak van de bouwconstructie worden geplaatst, zodat er geen uitrekkende “nek” is, waarvan het oppervlak niet is gebonden door sterke lijm. Dit veroorzaakt geen kritische afname van de sterkte van de gehele constructie, maar in de aanwezigheid van afstandhouders is het beter om deze onmiddellijk in te brengen en de stijl vast te draaien met een inspanning van de helft van de elastische vervormingslimiet.