Het vermogen van de natuur om de bodemvruchtbaarheid te vergroten en te behouden, kan een waar wereldwonder worden genoemd. Helaas zijn er niet zo veel gebieden op onze planeet waar we onszelf niet met een ploeg zouden hebben gemarkeerd. En de belangrijkste van deze plaatsen is het bos. Het lijkt niet nodig om over de voordelen van bosgrond te praten. Elke zichzelf respecterende huisvrouw weet dat kamerplanten op zo’n grond getransplanteerd moeten worden, en dat land is het meest geschikt voor het kweken van zaailingen. De vruchtbaarheid ervan wordt gecreëerd en constant in stand gehouden door het cyclische leven van planten en dieren, waarvoor de bodem hun thuis is. In dit artikel zullen we de hoofdvraag beantwoorden: hoe de natuurlijke vruchtbaarheid van bodems te vergroten en te behouden. Dit probleem staat voorop in het principe van biologische landbouw..
Bodem – het begin van het begin
Biologische (herstellende, natuurlijke, biologische) landbouw impliceert niet zozeer een reeks praktische adviezen als wel een diep begrip van de levensprocessen van planten en dieren die in de natuur voorkomen. Wat geweldig is op het ene gebied, werkt misschien niet op een ander. En geen praktisch advies zal helpen als de eigenaar van de tuin niet begint na te denken en te zoeken naar de interne oorzaken van mislukking.
Sinds onheuglijke tijden noemden de boeren in Rusland het land – “moeder”, “verpleegster”. En in dit geval hebben we het over de vruchtbare laag. De eerste pogingen om verschillende grondsoorten te beoordelen, zijn van Chinese wetenschappers en dateren uit het derde millennium voor Christus.
Voor het eerst werd bodemkunde, als een onafhankelijke discipline, ontwikkeld door de beroemde Russische wetenschapper (geoloog en bodemwetenschapper) Vasily Vasilyevich Dokuchaev. Hij was het die het concept van de aarde als levend organisme onderbouwde. Dokuchaev was de eerste die een wetenschappelijke definitie van bodem gaf en het ‘een onafhankelijk natuurhistorisch lichaam’ noemde. En vanaf dat moment ontwikkelt bodemkunde zich los van andere agrotechnische wetenschappen..
Dokuchaev V.V.
De grond is ongelijk verdeeld over het aardoppervlak. Er zijn plaatsen waar er helemaal geen is – bergtoppen, maar er zijn gebieden waar chernozem een dikte van 1,5 à 2 meter bereikt. Vasily Vasilievich Dokuchaev identificeerde in zijn geschriften vijf hoofdelementen die de bodemvruchtbaarheid bepalen:
- ouder (ouder) rotsen;
- vegetatie;
- dieren in het wild plus micro-organismen;
- klimaat;
- topografie en ouderdom van bodems.
Aan deze basislijst voegen moderne wetenschappers ook water toe. Als u ten minste één component uitsluit, begint de grond uit te putten – om te sterven. Beginnend op het pad van het leren van biologische landbouw, moet iedereen leren dat de bodem een levend organisme is dat leeft volgens zijn eigen regels en wetten. En dit organisme kan, net als elk ander, alleen correct functioneren met een zorgvuldige en verstandige aanpak..
Wat is humus en hoe wordt het in de natuur gevormd
De meeste liefhebbers van graven in de grond begrijpen intuïtief dat humus iets heel nuttigs is voor planten. Voor de biologische tuinman is dit de belangrijkste component van bodemvruchtbaarheid. Laten we dit concept behandelen zonder ons te verdiepen in de complexe uitleg van wetenschappelijke boeken. In termen van biologische landbouw is humus het belangrijkste voedsel voor planten. Als we dit woord uit het Latijn vertalen, betekent “humus” “aarde” of “aarde”. Deze interpretatie is tegenwoordig niet helemaal correct. Voor de meeste aanhangers van biologische landbouw is humus de organische stof van de bodem, of beter gezegd, het is alle organische stof die wordt verkregen als resultaat van de vitale activiteit van levende organismen (wormen, schimmels, microben) die in de oppervlaktelaag van de aarde leven. Humus bevat alle minerale componenten die nodig zijn voor plantenvoeding en is in een absoluut uitgebalanceerde natuurlijke staat.
Elke tuinman weet dat planten mineralen nodig hebben voor voeding en normale groei. En humus is een enorme opslagplaats van deze mineralen. En de belangrijkste taak van biologische landbouw is om de humuslaag van de aarde te vergroten. Als er geen humus in de grond zit, moet u minerale meststoffen strooien, waarvan de onjuiste toepassing beladen is met de kwaliteit van het gewas en bijgevolg met de toestand van uw lichaam.
De vraag is hoe humus wordt gevormd en of een boer de hoeveelheid kan beïnvloeden. Organische stof is nodig om humus te vormen. In het wild is dit geen probleem, aangezien organisch materiaal hier dode planten, gevallen bladeren en nog veel meer is. En dit alles valt uiteen in de bodem onder invloed van micro-organismen. In het begin dienen de afgevallen bladeren als voedsel voor zulke grote ongewervelde dieren als regenwormen, die grote deeltjes vermalen. Zoals u weet, ontleedt cellulose heel langzaam en zonder het werk van wormen zou het humusproces heel lang doorgaan. De organische stof die na verwerking in de darmen van ongewervelde dieren wordt vermalen, wordt bewoond door microflora in de bodem – aërobe en anaërobe bacteriën, die hun verdere ontbinding voortzetten. Aërobe micro-organismen zijn micro-organismen die lucht nodig hebben om te leven, anaërobe micro-organismen leven in de onderste lagen van de aarde en hebben geen zuurstof nodig.
Nu komen aërobe micro-organismen in het spel, die organisch materiaal in eenvoudige verbindingen ontbinden. Dit proces wordt mineralisatie genoemd, waarna de bodem wordt gevuld met mineralen. Anaërobe bacteriën zetten op hun beurt de resulterende stof om in humus.
Uit het voorgaande kunnen we concluderen dat voor de vorming van een humuslaag het noodzakelijk is dat de aarde wordt bevolkt met wormen en micro-organismen. Al deze bodembewoners verteren niet alleen organisch materiaal, maar maken de aarde ook los en ademend, en zoals u weet is zuurstof uiterst noodzakelijk voor de normale ontwikkeling van planten. Daarom is de belangrijkste taak van de tuinman om gunstige omstandigheden te creëren voor het leven en de voortplanting van regenwormen en aërobe en anaërobe bacteriën..
Traditionele landbouw vernietigt organisch materiaal. Velen van ons houden ervan om orde op zaken te stellen in de tuin – verwijder de toppen van de bedden, wiet zodat er geen enkele wortel in de grond blijft, verbrand het gebladerte in de herfst, enzovoort. Alle bodemdieren verlaten dergelijk land om de simpele reden dat ze simpelweg niets te “eten” hebben. En er zijn geen wormen en micro-organismen – er is niemand om een humuslaag te creëren en de aarde sterft. We kopen dure meststoffen, we brengen tonnen zwarte aarde en mest naar de percelen – en niets helpt. Zonder bodembewoners kan de aarde niet nieuw leven worden ingeblazen. De vernietiging van organisch materiaal is de belangrijkste fout van de traditionele benadering van landteelt. Trek dus de juiste conclusies.
Graven of niet graven
De belangrijkste bezigheid van tuinders is graven. Graven in de lente, graven in de herfst – en dit helse werk wordt als uiterst noodzakelijk beschouwd! Is het nodig om dit te doen??
Door op het moment van graven de aarde om te draaien, maakt een mens een ware revolutie onder de bodembewoners. Dit leidt tot desastreuze gevolgen. Bacteriën die zuurstof nodig hebben, komen diep onder de grond terecht en sterven af. En degenen die zonder lucht leven, bevinden zich aan de oppervlakte en voelen zich ook buitengewoon ongemakkelijk. Ze zijn echter niet de enigen die lijden..
Sommige micro-organismen hebben warmte nodig, dus leven ze aan de oppervlakte, terwijl andere juist de voorkeur geven aan koelte en zich diep in de grond verbergen. Graven verandert hun plaatsen. En nog belangrijker, als we een schop in de grond slaan, vernietigen we de doorgangen en gaten van regenwormen, en in veel gevallen gaan de wormen zelf dood..
De mens doet dit zinloze en fantastisch harde werk om alle bodembewoners te doden. En er zijn geen wormen en bacteriën – er is geen humuslaag, zonder welke de aarde volledig zijn vruchtbaarheid verliest en dood wordt..
Veel tuinders zijn ervan overtuigd dat als je niet graaft, de aarde hard zal worden en overwoekerd zal worden met onkruid. Maar in de natuur maakt niemand iets los – humus en het werk van regenwormen maken de zachte grond. En bij het graven wordt de grond daarentegen verdicht, omdat we grote deeltjes in kleine breken, die zich vermengen met water, en vuil wordt verkregen. Het vuil, dat uitdroogt, verandert in steen – en we graven opnieuw, enzovoort tot in het oneindige. Is het logisch?
Als het toch nodig is om de grond los te maken, moet dit op een ondiepe diepte gebeuren. Met deze behandeling wordt het bovenste deel van de vruchtbare laag perfect gemineraliseerd, waardoor de aarde wordt gevuld met stoffen die nodig zijn voor planten. Tegelijkertijd blijft het onderste deel van de grond onaangeroerd en vindt er constant het proces van humusvorming in plaats. Een onmisbaar hulpmiddel voor een dergelijke bewerking is de Fokin-vlakfrees. Hoe u deze tool correct gebruikt en hoe u onkruid kunt temmen, we zullen in de volgende artikelen met u praten..
Mulchen – behoud van bodemvocht
Vrees de kale grond! – een van de belangrijkste principes van biologische landbouw. Als het aardoppervlak open is, bevindt de bovenste vruchtbare laag zich in een zeer gevaarlijke positie. De regens spoelen voedingsstoffen weg, de aarde verdroogt in de hitte en bevriest bij vorst. De bewoners verlaten de open grond, omdat deze ongeschikt wordt voor het leven. Over het algemeen verliest kaal land zijn vruchtbaarheid. Hoe u dit kunt vermijden?
In de biologische landbouw wordt mulchen gebruikt om de structuur van het land te verbeteren en het bodemvocht te behouden, dat wil zeggen, de bodem bedekken met verschillende materialen. Als mulch kunt u stro, hooi, krullen, zaagsel, gevallen bladeren, maar ook papier, textiel, jute en polyethyleen gebruiken. Compost of humus is een uitstekend materiaal om te mulchen. Compost beschermt planten tegen ziekten en helpt onkruid te bestrijden. De juiste recepten voor het maken van compost hebben we onderzocht in het artikel: “Biologische landbouw: de aarde goed maken”.
Wat gebeurt er bij het mulchen? Wanneer de grond bedekt is met een dikke laag mulch, wemelt deze vochtige en warme atmosfeer gewoon van verschillende nuttige bodembewoners. In deze situatie dient biologische mulch hen als uitstekende voeding en, ontbindend, verrijkt de grond met humus.
Mulchen is ook handig voor planten. De bedekte grond houdt lang vocht vast en mulch onderdrukt de groei van onkruid goed. Onder de laag organische stof worden prachtige omstandigheden gecreëerd voor het leven en de voortplanting van regenwormen. De bedekte grond is na een regenbui niet knapperig, dus losmaken is niet nodig. Zoals u kunt zien, is mulchen een geweldige manier om de structuur en vruchtbaarheid van de grond te verbeteren, terwijl u sommige soorten zwaar werk, zoals wieden en losmaken, elimineert. Er is een heel populair gezegde onder biologische boeren: “Wie mulch niet respecteert, kent de waarde van humus niet.”.
Veel mensen zijn helaas gewend om het land alleen te behandelen vanuit het oogpunt van de consument. We hebben groenten nodig – we graven, planten, bemesten, water geven, oogsten. En we denken helemaal niet na over hoe de aarde zal reageren op al deze manipulaties, is wieden en graven daar nuttig voor? En dit is precies het grootste probleem. Zorg voor het land – en dan hoeft u niet voor de oogst te zorgen, gezonde levende grond doet alles vanzelf, en veel beter en sneller.
Wat zijn alternatieve methoden voor biologische landbouw om grond te bewerken zonder deze te verpulveren door te graven en te wieden?