De drie verdiepingen, 8m breed en 28m lang, 380m² woonruimte is ontworpen om een ontspannen en eigentijdse sfeer te bieden. Het huis is gerenoveerd en omgebouwd tot het tweede huis van de familie Sahawat. De bouw begon in december 2011 en was in april van het volgende jaar voltooid.
De langverwachte baby was toen 2 jaar oud. Sittawat en Nipapat, broer en zus, zijn dol op de speelgoedberen van het Japanse bedrijf Medicom Toy Incorporated. Ze zijn gemaakt in een vereenvoudigde vorm met een dikke buik en bestaan uit 9 delen: een hoofd dat ze kunnen draaien, een romp, heupen, armen en benen. Heeft ook flexibele gewrichten.
Veel kunstenaars werkten aan de versiering. Zelfs de grote namen als Vivian Westwood en Stash, die als New Yorkse graffitilegendes worden beschouwd. Het hoofdfiguur in de collectie is een BAPE met een camouflagekleur en een hoogte van 28cm, terwijl de fabrieksmaat slechts 7cm is. Dus het is 400%!
Het ontwerpproces begint niet met het huis zelf. Het bestaat uit zeventien bunzingen. Ze zijn overal: in de eetkamer, de gang, de woonkamer… Treden, trappen en vides passend bij de gekozen schaal. En het middelpunt is het kantoor aan huis. Het is afgewerkt in licht eikenhout, net als de andere belangrijke oppervlakken.
Als u naar boven loopt, komt u in een ruimte met brede en smalle bedden, van waaruit u de hal kunt zien. En aan de andere kant zijn kamers met uitzicht op zee. De grote slaapkamer heeft een enorme, op maat gemaakte beer van 70 cm hoog in een militaire kleur.
Er is een zwembad aan de voorkant van het huis. Alles is hier geschilderd door jonge Thaise kunstenaars, bekend als MMFK en P7. Hun werk omvat een eenogig monster verkleed als zeeman, een blauwe beer en andere illustraties…
Wat maakt de collectie van het ‘Berenhuis’ van de Ui zo luguber? Is het slechts de omvang van de collectie of zijn er ook andere aspecten die dit huis beroemd maken?